به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد برای پیدا کردن ویدئویی از رقص کامالا هریس نیازی به جستجوی فراوان نیست. او سال گذشه در شهر نیویورک حضور داشت و با آهنگ "پادام پادام" "کایلی مینوگ" خواننده استرالیایی می‌رقصید. "پادام پادام" ترانه‌ای در سبک دنس پاپ با عناصری از موسیقی الکترونیک و آوای اروپای شرقی است. هم چنین، هریس در مهمانی کاخ سفید که پنجاهمین سالگرد موسیقی هیپ هاپ را جشن گرفته بود به آرامی و با رقص حرکات ظریفی را انجام داد. سپس او در کنسرتی که امسال به مناسبت سالگرد روز استقلال ایالات متحده برگزار شده بود برای همراهی با "کرک فرانکلین" خواننده آمریکایی به روی صحنه دعوت شد.
به گزارش فرارو به نقل از پراسپکت، هریس به وضوح یک طرفدار موسیقی است. گفته شده که او در جایی که آلبوم "روی آیرز" ضبط شده، دیده شده است. هریس کارزار خود را با موسیقی "آزادی" اجرا شده توسط "بیانسه" راه اندازی کرد، از آهنگ زنانه Femininomenon اجرا شده توسط "چپل رون" برای تبلیغات انتخاباتی‌اش استفاده کرد و آشکارا زمانی که "چارلی ایکس سی ایکس" خواننده و ترانه سرای بریتانیایی آلبوم وایرال شده خود را با هریس هماهنگ کرده و Kamala IS brat را معرفی کرد هریس خوشحالی خود را ابراز داشت. چنین خوشگذرانی‌ای (و احتمالا از دید مخالفان هریس عیاشی) از سوی هریس آشکارا ترامپ را به وحشت انداخته است! اولین آگهی تهاجمی ترامپ نامزد جمهوری خواهان علیه هریس او را در حال رقصیدن با موسیقی هیپ هاپ نشان می‌داد و به دنبال آن شعار "شکست خورد. ضعیف به طرز خطرناکی لیبرال" پس از آن پخش شد.
ترامپ نیز در مسیر کارزار انتخاباتی رقصیده است اگرچه حرکات او کم‌تر متقاعد کننده است همراه با یک اخم و یک جابجایی نامناسب شانه و دو مشت گره کرده در حالی که گروه در حال نواختن آهنگ YMCA است تک آهنگی از گروه آمریکایی سبک دیسکو به نام "ویلیج پیپل" که در سال ۱۹۷۸ میلادی منتشر شد و اکنون وایرال شده است. کیفیت لومپن مآب این ژست‌ها و لحن قدیمی آن از تمایل ترامپ به استوار و سرسخت ماندن و طرد خواسته و امیال زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کند حکایت دارد.
رقصیدن شاخص روشنی برای تشخیص این موضوع نیست که کدام نامزد ممکن است در انتخابات پیروز شود. در هر حال روسای جمهور زیادی بوده اند که رقصیده اند. گفته می‌شود جورج واشینگتن" رئیس جمهور اسبق ایالات متحده در یک میتینگ بیش از سه ساعت بدون یک بار نشستن در سکوی رقص حضور داشته و رقصیده بود. بسیاری دیگر از نامزدهای ریاست جمهوری و روسای جمهوری دیگر نیز بوده اند که این کار را انجام نداده اند. با این وجود، در مورد هریس رقصیدن بخش مهمی از پیام کارزار انتخاباتی او به نظر می‌رسد. هریس سعی دارد رقص را نمادی از انعطاف پذیری و سازگاری در مقایسه با اندام پیر ترامپ به تصویر بکشد. هریس می‌خواهد با این کار نشان دهد نماینده‌ای برای رهبری جامعه با حرکتی رو به جلو است.
در مورد "باراک اوباما" که در چندین موقعیت به یاد ماندنی رقصیده بود و وضعیت مشابهی وجود داشت: در مراسم تحلیف با میشل اوباما، در کنیا با مادربزرگ اش، در حین حضورش در شوی تلویزیونی به میزبانی "الن دی جنرس" زمانی که او و مجری برنامه به استقبال آهنگ "دیوانه در عشق" بیانسه رفتند.
نادیده گرفتن این نکته دشوار است که هریس و اوباما تنها دو نامزد سیاه پوست انتخابات ریاست جمهوری در کشوری بوده اند که هنوز از نابرابری نژادی رنج می‌برد و قرار دادن رقص آنان در چنین پس زمینه‌ای می‌تواند فضایی ناآرام را به تصویر بکشد؛ فضایی که "چایلدیش گمبینو" با انتشار تک آهنگ "این آمریکاست" (This Is America) در سال ۲۰۱۸ ترانه‌ای در مورد بی عدالتی نژادی، خشونت با اسلحه، محلات حاشیه نشین و مجریان قانون به آن پرداخته بود. موزیک ویدیئوی آن آهنگ به اندازه خود آهنگ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مونتاژ رقص آفریقایی و ژست‌های همراه با آن موزیک ویدئو را به نمادی از سرگرمی‌های مردمی سیاه پوستان تبدیل کرده است روشی از موسیقی و حرکت که می‌تواند برای آرام کردن یک جامعه ذاتا نژادپرست استفاده شود در حالی که به طور همزمان به عنوان بیان شادی، هویت و رهایی اجرا می‌شود.
هم چنین، موسقی به پیشبرد جنبش حقوق مدنی در آمریکا کمک کرده است. از نمونه‌های آن می‌توان به سبک موسیقی سول (Soul) اشاره کرد که همانند جاز و بلوز ریشه در سبک زندگی و فرهنگ سیاه پوستان آمریکایی دارد. این سبک موسیقی از اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی و اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی باب شد و مضمون آن ترکیبی از ترانه‌های مذهبی، موسیقی فانک، ریتم اندر بلوز و جاز است. در این میان می‌تواند به شوی تلویزیونی Soul Train در دهه ۱۹۷۰ میلادی اشاره کرد که یک برنامه متنوع رقص و موسیفی آمریکایی بود. رقصندگان دو ردیف را تشکیل می‌دادند و یک فضای مرکزی را باقی می‌گذاشتند که هر یک به نوبه خود می‌توانستند در آن به اجرا بپردازند. منظره سیاه پوستانی که می‌رقصیدند. این شاید اهمیت داشت: راهی برای تغییر ذهنیت درباره آمریکایی‌های آفریقایی تبار تغییری که نشان می‌داد سیاه پوستان مردمانی هستند که می‌خواهند زندگی کنند.
زمانی که اوباما برای اولین بار در سال ۲۰۰۸ میلادی نامزد ریاست جمهوری شد پیام کارزار انتخاباتی اش "امید" بود. در کارزار هریس شاید تلاش برای انتقال پیامی بی حد و مرزتر باشد. پیام آزادی، نترسیدن و شادی کردن. پیامی که بتواند همه را رو به جلو سوق می‌دهد و بگوید این روزها برای زیستن است. این کارزار می‌خواهد با صدای بلند یک پرسش را مطرح کند: آیا وقتی در حال رقصیدن هستید زندگی قدری بهتر نیست؟
نظر شما